Πολλά αλιευτικά σκάφη πιάνουν ψάρια που δεν στόχευαν και σε πολλές περιπτώσεις αυτά καταλήγουν να απορρίπτονται ξανά στην θάλασσα, νεκρά ή σχεδόν νεκρά. Σε μερικές τράτες αλιείας γαρίδας, η απόρριψη μπορεί να φτάσει και το 90% της συνολικής ψαριάς. Άλλα αλιευτικά, σκοτώνουν θαλασσοπούλια, χελώνες και δελφίνια και μερικές φορές σε τεράστιες ποσότητες.
Οι εκτιμήσεις για το πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα διαφέρουν. Οι τελευταίες μελέτες δείχνουν πως περίπου το 8% της συνολικής ψαριάς, απορρίπτεται, ενώ παλαιότερες αναφέρουν συγκεκριμένα πως το ποσοστό που απορρίπτεται, ανέρχεται στο ένα τέταρτο. Αυτό που προκύπτει λοιπόν είναι πως απλά δεν γνωρίζουμε την έκταση του προβλήματος.
Η τυχαία σύλληψη, ή αλλιώς τα παρεμπίπτοντα αλιεύματα, θηλαστικών, θαλασσοπουλιών, χελωνών, καρχαριών και αναρίθμητων άλλων ειδών αναγνωρίζεται ως ένα μείζων πρόβλημα σε όλο τον κόσμο. Ο αριθμός αυτός συμπεριλαμβάνει είδη που δεν αποτελούν στόχους αλλά και είδη ψαριών που οι ίδιοι οι ψαράδες στοχεύουν, αλλά δεν μπορούν να αλιευθούν λόγω του μικρού τους μεγέθους. Αυτό που προκύπτει από την αβεβαιότητα που χαρακτηρίζει τα στοιχεία σε αυτό το πολύ σημαντικό ζήτημα είναι πως, ένα ποσοστό ανάμεσα σε 6.8 και 27 εκατομμύρια τόνους ψάρια, απορρίπτεται κάθε έτος.
Το μέγεθος της θνησιμότητας είναι τέτοιο που τα παρεμπίπτοντα αλιεύματα σε κάποια αλιευτικά μπορεί να επηρεάσει την δομή και λειτουργία των θαλάσσιων συστημάτων όσον αφορά στον πληθυσμό τους, τις κοινωνίες και τα επίπεδα οικοσυστημάτων. Τα παρεμπίπτοντα είδη αναγνωρίζονται ευρέως σαν ένα από τα πιο σημαντικές περιβαλλοντικές επιδράσεις της σύγχρονης εμπορικής αλιείας.
Τα θύματα
Οι διάφορες μέθοδοι αλιείας, έχουν ως αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών διαφορετικών ειδών ως παρεμπίπτοντα είδη όπως, δίχτυα που σκοτώνουν δελφίνια και φάλαινες, παραγάδια που σκοτώνουν θαλασσοπούλια και τράτες βυθού που καταστρέφουν θαλάσσια οικοσυστήματα.
Έχει υπολογιστεί πως το εξωφρενικό νούμερο των 100 εκατομμυρίων καρχαρίες και σαλάχια πιάνονται και απορρίπτονται κάθε έτος. Τα αλιευτικά τόνων, τα οποία στο παρελθόν είχαν υψηλά ποσοστά αιχμαλωσίας δελφινιών, θεωρούνται υπεύθυνα για τον θάνατο πολλών καρχαριών. Περίπου 300.000 κήτη (δελφίνια, φάλαινες και άλλα είδη) πεθαίνουν επίσης σαν παρεμπίπτοντα είδη επειδή είναι αδύνατο να ξεφύγουν όταν πιαστούν στα δίχτυα.
Τα πουλιά βουτούν για το δόλωμα των παραγαδιών, το καταπίνουν μαζί με τα αγκίστρια και καταλήγουν κάτω από το νερό όπου και πνίγονται. Ο αριθμός των αλμπατρός που σκοτώνονται στα παραγάδια κάθε χρόνο είναι περίπου 100.000 με αποτέλεσμα πολλά είδη να αντιμετωπίζουν την εξαφάνιση.
Οι τράτες βυθού είναι μια καταστροφική μέθοδος που σαρώνει τον πυθμένα ψαρεύοντας τα είδη που ζουν σε αυτόν. Μαζί με τα είδη στα οποία οι ψαράδες στοχεύουν, πολλά είδη που θεωρούνται μη-ελκυστικά εμπορικά, όπως αστερίες και σφουγγάρια, πιάνονται σαν παρεμπίπτοντα αλιεύματα. Ένα και μόνο πέρασμα των τράτων αυτών απομακρύνει περίπου το 20% της χλωρίδας και της πανίδας του βυθού. Τα αλιευτικά με το μεγαλύτερο ποσοστό παρεμπιπτόντων αλιευμάτων είναι αυτά της γαρίδας: πάνω από το 80% της συνολικής ψαριάς μπορεί να αποτελείται από άλλα είδη που οι ψαράδες δεν είχαν σαν στόχο.
Τεχνολογία
Πολλές είναι οι τεχνικές που υπάρχουν για την μείωση των παρεμπιπτόντων αλιευμάτων. Σε κάποια αλιευτικά σκάφη, χρησιμοποιούνται συσκευές αποφυγής χελωνών για να μειωθεί η θνησιμότητα κάποιων ειδών. Στην περίπτωση των αλιευτικών σκαφών που χρησιμοποιούν παραγάδια, μπορούν να αλλάξει η διαδικασία τοποθέτησης των αγκιστριών και να τοποθετηθούν συσκευές εκφοβισμού που θα μειώσουν σημαντικά τον αριθμό των θυμάτων. Για την αποφυγή αιχμαλωσίας των δελφινιών μπορούν να χρησιμοποιηθούν άλλες συσκευές. Τα pingers είναι μικρές ηχητικές συσκευές, προσαρτημένες στα δίχτυα, που αποτρέπουν τα δελφίνια από το να τα πλησιάσουν, αλλά δεν είναι πάντοτε αποτελεσματικά. Ένα άλλο μέσο που χρησιμοποιείται είναι οι "έξοδοι διαφυγής", δηλαδή μεταλλικά σύρματα πλεγμένα αραιά, που σπρώχνουν το κήτος προς τα πάνω και έξω από τα δίχτυα.
Παρόλο που αυτές οι συσκευές παίζουν κάποιο ρόλο, δεν μπορούν να δώσουν λύση σε αυτό το πρόβλημα. Χρειάζονται συνεχείς ελέγχους για να διαπιστωθεί η ομαλή λειτουργία τους και να υπολογιστεί οποιαδήποτε κακή επίδραση μπορεί να έχουν, ενώ η χρήση τους στην πραγματικότητα περιορίζεται σε περιοχές όπου υπάρχει αναπτυγμένη και επιβεβλημένη αλιευτική πολιτική και διαχείριση.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, ίσως ο μόνος τρόπος που μπορεί να λύσει οριστικά το πρόβλημα των παρεμπιπτόντων αλιευμάτων είναι ο συστηματικός έλεγχος της αλιείας. Αυτό θα επιτευχθεί με την δημιουργία δικτύων προστατευόμενων θαλάσσιων περιοχών. Παρόλα αυτά, στην περίπτωση των θαλασσοπουλιών και των κητών, ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης των παρεμπιπτόντων θυμάτων είναι η άρση όλων των καταστροφικών μεθόδων ψαρέματος.
Η τυχαία σύλληψη, ή αλλιώς τα παρεμπίπτοντα αλιεύματα, θηλαστικών, θαλασσοπουλιών, χελωνών, καρχαριών και αναρίθμητων άλλων ειδών αναγνωρίζεται ως ένα μείζων πρόβλημα σε όλο τον κόσμο. Ο αριθμός αυτός συμπεριλαμβάνει είδη που δεν αποτελούν στόχους αλλά και είδη ψαριών που οι ίδιοι οι ψαράδες στοχεύουν, αλλά δεν μπορούν να αλιευθούν λόγω του μικρού τους μεγέθους. Αυτό που προκύπτει από την αβεβαιότητα που χαρακτηρίζει τα στοιχεία σε αυτό το πολύ σημαντικό ζήτημα είναι πως, ένα ποσοστό ανάμεσα σε 6.8 και 27 εκατομμύρια τόνους ψάρια, απορρίπτεται κάθε έτος.
Το μέγεθος της θνησιμότητας είναι τέτοιο που τα παρεμπίπτοντα αλιεύματα σε κάποια αλιευτικά μπορεί να επηρεάσει την δομή και λειτουργία των θαλάσσιων συστημάτων όσον αφορά στον πληθυσμό τους, τις κοινωνίες και τα επίπεδα οικοσυστημάτων. Τα παρεμπίπτοντα είδη αναγνωρίζονται ευρέως σαν ένα από τα πιο σημαντικές περιβαλλοντικές επιδράσεις της σύγχρονης εμπορικής αλιείας.
Τα θύματα
Οι διάφορες μέθοδοι αλιείας, έχουν ως αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών διαφορετικών ειδών ως παρεμπίπτοντα είδη όπως, δίχτυα που σκοτώνουν δελφίνια και φάλαινες, παραγάδια που σκοτώνουν θαλασσοπούλια και τράτες βυθού που καταστρέφουν θαλάσσια οικοσυστήματα.
Έχει υπολογιστεί πως το εξωφρενικό νούμερο των 100 εκατομμυρίων καρχαρίες και σαλάχια πιάνονται και απορρίπτονται κάθε έτος. Τα αλιευτικά τόνων, τα οποία στο παρελθόν είχαν υψηλά ποσοστά αιχμαλωσίας δελφινιών, θεωρούνται υπεύθυνα για τον θάνατο πολλών καρχαριών. Περίπου 300.000 κήτη (δελφίνια, φάλαινες και άλλα είδη) πεθαίνουν επίσης σαν παρεμπίπτοντα είδη επειδή είναι αδύνατο να ξεφύγουν όταν πιαστούν στα δίχτυα.
Τα πουλιά βουτούν για το δόλωμα των παραγαδιών, το καταπίνουν μαζί με τα αγκίστρια και καταλήγουν κάτω από το νερό όπου και πνίγονται. Ο αριθμός των αλμπατρός που σκοτώνονται στα παραγάδια κάθε χρόνο είναι περίπου 100.000 με αποτέλεσμα πολλά είδη να αντιμετωπίζουν την εξαφάνιση.
Οι τράτες βυθού είναι μια καταστροφική μέθοδος που σαρώνει τον πυθμένα ψαρεύοντας τα είδη που ζουν σε αυτόν. Μαζί με τα είδη στα οποία οι ψαράδες στοχεύουν, πολλά είδη που θεωρούνται μη-ελκυστικά εμπορικά, όπως αστερίες και σφουγγάρια, πιάνονται σαν παρεμπίπτοντα αλιεύματα. Ένα και μόνο πέρασμα των τράτων αυτών απομακρύνει περίπου το 20% της χλωρίδας και της πανίδας του βυθού. Τα αλιευτικά με το μεγαλύτερο ποσοστό παρεμπιπτόντων αλιευμάτων είναι αυτά της γαρίδας: πάνω από το 80% της συνολικής ψαριάς μπορεί να αποτελείται από άλλα είδη που οι ψαράδες δεν είχαν σαν στόχο.
Τεχνολογία
Πολλές είναι οι τεχνικές που υπάρχουν για την μείωση των παρεμπιπτόντων αλιευμάτων. Σε κάποια αλιευτικά σκάφη, χρησιμοποιούνται συσκευές αποφυγής χελωνών για να μειωθεί η θνησιμότητα κάποιων ειδών. Στην περίπτωση των αλιευτικών σκαφών που χρησιμοποιούν παραγάδια, μπορούν να αλλάξει η διαδικασία τοποθέτησης των αγκιστριών και να τοποθετηθούν συσκευές εκφοβισμού που θα μειώσουν σημαντικά τον αριθμό των θυμάτων. Για την αποφυγή αιχμαλωσίας των δελφινιών μπορούν να χρησιμοποιηθούν άλλες συσκευές. Τα pingers είναι μικρές ηχητικές συσκευές, προσαρτημένες στα δίχτυα, που αποτρέπουν τα δελφίνια από το να τα πλησιάσουν, αλλά δεν είναι πάντοτε αποτελεσματικά. Ένα άλλο μέσο που χρησιμοποιείται είναι οι "έξοδοι διαφυγής", δηλαδή μεταλλικά σύρματα πλεγμένα αραιά, που σπρώχνουν το κήτος προς τα πάνω και έξω από τα δίχτυα.
Παρόλο που αυτές οι συσκευές παίζουν κάποιο ρόλο, δεν μπορούν να δώσουν λύση σε αυτό το πρόβλημα. Χρειάζονται συνεχείς ελέγχους για να διαπιστωθεί η ομαλή λειτουργία τους και να υπολογιστεί οποιαδήποτε κακή επίδραση μπορεί να έχουν, ενώ η χρήση τους στην πραγματικότητα περιορίζεται σε περιοχές όπου υπάρχει αναπτυγμένη και επιβεβλημένη αλιευτική πολιτική και διαχείριση.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, ίσως ο μόνος τρόπος που μπορεί να λύσει οριστικά το πρόβλημα των παρεμπιπτόντων αλιευμάτων είναι ο συστηματικός έλεγχος της αλιείας. Αυτό θα επιτευχθεί με την δημιουργία δικτύων προστατευόμενων θαλάσσιων περιοχών. Παρόλα αυτά, στην περίπτωση των θαλασσοπουλιών και των κητών, ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης των παρεμπιπτόντων θυμάτων είναι η άρση όλων των καταστροφικών μεθόδων ψαρέματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
ΣΕΜΝΆ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ