Οι καταστροφικές συνέπειες της υπεραλίευσης
Μια νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο διαδικτυακό περιοδικό PLoS ONE από ερευνητές του Πανεπιστημίου British Columbia καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο πλανήτης μας δεν έχει άλλο χώρο για την επέκταση της αλιείας. Η μελέτη είναι η πρώτη αυτού του είδους, λαμβάνοντας υπόψη τη χωρική ανάπτυξη της αλιείας σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αποκαλύπτει ότι από τη δεκαετία του 1950 έως τη δεκαετία του 1970, η αλιεία επεκτάθηκε με ρυθμό ενός εκατομμυρίου τετραγωνικών χιλιομέτρων ανά έτος και το ποσοστό αυτό υπέρ-τριπλασιάστηκε από το 1980 έως το 1990. Ωστόσο, μετά την περίοδο αυτή, οι αριθμοί πέφτουν.
«Η επιβράδυνση της επέκτασης από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 δεν είναι μια αντανάκλαση της επιτυχημένης προσπάθειας σταθεροποίησης, αλλά μάλλον ένδειξη ότι δεν υπάρχει άλλος χώρος για την επέκταση της αλιείας», λέει ο Wilf Swartz, διδακτορικός φοιτητής στο UBC Fisheries Centre και εκ των πρωταγωνιστών της συγγραφής της μελέτης.
Από την άλλη πλευρά, λιγότερο από το 0,1% των θαλάσσιων περιοχών προστατεύονται από την υπέρ-αλιεία. «Αν οι άνθρωποι στην Ιαπωνία, την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική αναρωτιούνται πώς γίνεται οι αγορές να εξακολουθούν να γεμίζουν με θαλασσινά, είναι εν μέρει λόγω της υπεραλίευσης», λέει ο W. Swartz .
«Ενώ πολλοί άνθρωποι έχουν για την αλιεία μια ρομαντική εντύπωση, ότι αποτελεί μια τοπική δραστηριότητα που ασκείται από σκληραγωγημένα άτομα, η πραγματικότητα είναι τις τελευταίες δεκαετίες είναι εντελώς διαφορετική», λέει ο Daniel Pauly, άλλος συγγραφέας και ερευνητής του UBC Fisheries Centre.
Εν κατακλείδι, η εποχή της μεγάλης επέκτασης της αλιείας έχει έρθει στο τέλος της και τα πράγματα φαίνονται αρκετά δύσκολα, αφού για πολλά ψάρια η βιωσιμότητα δεν είναι δυνατή αυτή τη στιγμή. «Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε και η κοινωνία αναγνωρίσει τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, τόσο πιο γρήγορα μπορεί να σταματήσει η καθοδική πορεία, με τη δημιουργία αυστηρότερων κανονισμών στην αλιεία και τα θαλάσσια καταφύγια».
Αποκαλύπτει ότι από τη δεκαετία του 1950 έως τη δεκαετία του 1970, η αλιεία επεκτάθηκε με ρυθμό ενός εκατομμυρίου τετραγωνικών χιλιομέτρων ανά έτος και το ποσοστό αυτό υπέρ-τριπλασιάστηκε από το 1980 έως το 1990. Ωστόσο, μετά την περίοδο αυτή, οι αριθμοί πέφτουν.
«Η επιβράδυνση της επέκτασης από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 δεν είναι μια αντανάκλαση της επιτυχημένης προσπάθειας σταθεροποίησης, αλλά μάλλον ένδειξη ότι δεν υπάρχει άλλος χώρος για την επέκταση της αλιείας», λέει ο Wilf Swartz, διδακτορικός φοιτητής στο UBC Fisheries Centre και εκ των πρωταγωνιστών της συγγραφής της μελέτης.
Από την άλλη πλευρά, λιγότερο από το 0,1% των θαλάσσιων περιοχών προστατεύονται από την υπέρ-αλιεία. «Αν οι άνθρωποι στην Ιαπωνία, την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική αναρωτιούνται πώς γίνεται οι αγορές να εξακολουθούν να γεμίζουν με θαλασσινά, είναι εν μέρει λόγω της υπεραλίευσης», λέει ο W. Swartz .
«Ενώ πολλοί άνθρωποι έχουν για την αλιεία μια ρομαντική εντύπωση, ότι αποτελεί μια τοπική δραστηριότητα που ασκείται από σκληραγωγημένα άτομα, η πραγματικότητα είναι τις τελευταίες δεκαετίες είναι εντελώς διαφορετική», λέει ο Daniel Pauly, άλλος συγγραφέας και ερευνητής του UBC Fisheries Centre.
Εν κατακλείδι, η εποχή της μεγάλης επέκτασης της αλιείας έχει έρθει στο τέλος της και τα πράγματα φαίνονται αρκετά δύσκολα, αφού για πολλά ψάρια η βιωσιμότητα δεν είναι δυνατή αυτή τη στιγμή. «Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε και η κοινωνία αναγνωρίσει τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, τόσο πιο γρήγορα μπορεί να σταματήσει η καθοδική πορεία, με τη δημιουργία αυστηρότερων κανονισμών στην αλιεία και τα θαλάσσια καταφύγια».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
ΣΕΜΝΆ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ